Provincies slagen er niet in afgesproken natuurdoelstellingen te halen

Het lukt de provincies hoogstwaarschijnlijk niet, om de opgelegde natuurdoelstellingen in het afgesproken tempo te behalen. Terwijl er vanuit het Rijk bezuinigd wordt, blijkt tegelijkertijd, dat geld uit de markt te halen moeilijker is dan verwacht. De nieuwe colleges van Gedeputeerde Staten zullen hier meer aandacht voor moeten hebben. Dit constateert het Groenfonds, dat geldschieters en geldzoekers voor groene projecten met elkaar verbindt.

Tegelijk met de overheveling van natuurtaken van het rijk naar de provincies is een forse bezuiniging op het natuurbudget doorgevoerd. In 2013 werd door staatssecretaris Dijksma (Economische Zaken) in het natuurakkoord € 200 miljoen extra ter beschikking gesteld. Per saldo moeten de provincies hun taken toch met minder budget zien uit te voeren. Er werd verondersteld, dat marktpartijen zouden kunnen gaan bijdragen aan de kosten voor natuurbeheer en -onderhoud. Uit diverse onderzoeken blijkt echter, dat dit tegenvalt.

In theorie kan maximaal € 50 miljoen uit de markt gehaald worden om de huidige bezuinigingen van € 80 miljoen mee te compenseren, zo becijferde het Innovatienetwerk. Maar in de praktijk wordt ook dit bedrag niet gehaald. Het Nationaal Groenfonds schreef op verzoek van de Tweede Kamer een rapport over de invoering van het groenbeleid bij provincies. Provincies blijken er onvoldoende in te slagen, de juiste partijen bij elkaar te brengen om samen businessplannen op te stellen of te beoordelen op haalbaarheid. Bovendien zijn banken en andere reguliere financiers zeer terughoudend in het verstrekken van financiering voor goede, gewenste en vaak ook innovatieve projecten.

Deze onwenselijke situatie is slecht voor het ecologisch herstel. Voorzitter Veerman hoopt, dat het Groenfonds de provincies van dienst kan zijn, door expertise en contacten te delen. Op deze manier kunnen de afgesproken doelstellingen mogelijk nog worden gehaald. Veerman merkt verder op, dat gemeenten en provincies het private investeerders makkelijker zouden kunnen maken, wanneer zij bijvoorbeeld flexibeler omgaan met vergunningverlening. Als marktpartijen willen investeren in een gebied, moet er gekozen worden voor een verdedigbaar compromis.